Matter — Vibration

Crossing the distance TALK #3
De Singel Antwerpen
04 dec 2020

In tijden waarin we gevraagd worden om fysiek contact radicaal te beperken, wil deSingel op zoek gaan naar alternatieven om de opgedrongen afstand te overbruggen. Crossing the distance verkort de afstand via een reeks video-interviews en talks.

Geluidsgolven zijn een vorm van directe aanraking. Als we elkaar niet mogen vastpakken, dan kan het potentieel van geluid ons dichter bij elkaar brengen. Geluidskunstenares Garnica ontwikkelt haar eigen instrumenten uit keramiek en creëert daarmee intrigerende geluidscomposities. Intimiteit en nabijheid doorheen onzichtbare golven. Deze talk is een gesprek en performance.

SONIC ACTS ACADEMY BIEDT MEMORABELE PERFORMANCES
VOL EXPERIMENTELE GELUIDSKUNST
Stedelijk Museum Amsterdam (NL)
23 februari 2020
Joep Christenhusze
NRC.NL artikel online

Recensie Met een prikkelende mix van audiovisuele kunst, kritische theorie en experimentele clubmuziek adresseert het Sonic Acts festival eigentijdse politieke, technologische en ecologische thema’s.

Buikige flaconnetjes, potjes met vreemde stekelige uitstulpsels. Het instrumentarium van de Antwerpse geluidskunstenaar Maika Garnica zou niet misstaan in de catalogus van een keramiektentoonstelling. Gewapend met een set contactmicrofoons en live elektronica onderwierp Garnica haar zelf gefabriceerde objecten vrijdag aan uitvoerig klankonderzoek in het Stedelijk Museum. Korrels in een schaal zwollen aan tot een regenbui. Tikkende nagels kietelden een ribbelig buisje schrapend tot leven. Magisch: een lome fluitsolo op een aangeblazen flesje boven een rijk resonerende drone. Garnica’s set was dit weekend een van de vele memorabele performances tijdens de Sonic Acts Academy. Op verschillende locaties in Amsterdam adresseerde het driedaagse festival eigentijdse politieke, technologische en ecologische thema’s met een prikkelende mix van audiovisuele kunst, kritische theorie en experimentele clubmuziek.

Over klinkende objecten gesproken: met een ensemble van uitversterkte waterschalen nam de Frans-Japanse geluidskunstenaar Tomoko Sauvage de luisteraar mee in een meditatief ritueel van vloeibare zwenkklanken en kristalheldere druppelgeluiden. Jammer dat de intieme performance werd overspoeld door galmend publieksrumoer. Dat klank ook zelf tot object kan worden, bewees de Australische celliste Anthea Caddy. Met behulp van twee enorme parabolische speakers (model schotel-antenne) projecteerde ze haar cellospel (boventonen, ruisgeluiden) hypergericht de ruimte in. Twee geconcentreerde klankbundels, waar je door en omheen kon lopen met subtiele akoestische veranderingen tot gevolg.
De traditioneel sterke theoretische pijler van het Sonic Acts festival kreeg vanaf zaterdag gestalte in de tjokvolle lezingen-reeks Magical Thinking in De Brakke Grond. Wie behoefte had aan een frisse neus, kon buiten uitwaaien met een geluidswandeling van de Brit Duncan Speakman. Je zou diens Only Expansion een auditieve vorm van ‘extended reality’ kunnen noemen. Een met microfoons uitgeruste koptelefoon maakte dat omgevingsgeluid naadloos verweven raakte met een interactieve soundtrack. Een passerende tram triggerde een synthesizer-crescendo, een fluitende voorbijganger ontketende een halo van klank.
De versmelting van buiten- en binnenwereld is ook een thema in de installatie More Moiré² van de Nederlandse kunstenaar Philip Vermeulen, genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs 2020. Stel je voor: een ruimte met rondom wanden van wit fijnmazig gaasdoek. Dubbellaags, opdat de overlappende gaatjesstructuur een vreemd golvende optische illusie creëert, die elk gevoel van afstand of diepte onmogelijk maakt. Een ingenieus samenspel van soundtrack, gekleurd licht en stroboscoop doet de rest en lanceert je in een wonderlijke fractalwereld. Overal gegons, flakkerende patronen en de overrompelende, licht beangstigende sensatie dat het lichaam oplost tot er alleen een kijkend en luisterend bewustzijn overblijft.
Dat klank ook zelf tot object kan worden, bewees de Australische celliste Anthea Caddy. Met behulp van twee enorme parabolische speakers (model schotel-antenne) projecteerde ze haar cellospel (boventonen, ruisgeluiden) hypergericht de ruimte in. Twee geconcentreerde klankbundels, waar je door en omheen kon lopen met subtiele akoestische veranderingen tot gevolg.

De traditioneel sterke theoretische pijler van het Sonic Acts festival kreeg vanaf zaterdag gestalte in de tjokvolle lezingen-reeks Magical Thinking in De Brakke Grond. Wie behoefte had aan een frisse neus, kon buiten uitwaaien met een geluidswandeling van de Brit Duncan Speakman. Je zou diens Only Expansion een auditieve vorm van ‘extended reality’ kunnen noemen. Een met microfoons uitgeruste koptelefoon maakte dat omgevingsgeluid naadloos verweven raakte met een interactieve soundtrack. Een passerende tram triggerde een synthesizer-crescendo, een fluitende voorbijganger ontketende een halo van klank. De versmelting van buiten- en binnenwereld is ook een thema in de installatie More Moiré² van de Nederlandse kunstenaar Philip Vermeulen, genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs 2020. Stel je voor: een ruimte met rondom wanden van wit fijnmazig gaasdoek. Dubbellaags, opdat de overlappende gaatjesstructuur een vreemd golvende optische illusie creëert, die elk gevoel van afstand of diepte onmogelijk maakt. Een ingenieus samenspel van soundtrack, gekleurd licht en stroboscoop doet de rest en lanceert je in een wonderlijke fractalwereld. Overal gegons, flakkerende patronen en de overrompelende, licht beangstigende sensatie dat het lichaam oplost tot er alleen een kijkend en luisterend bewustzijn overblijft.

HART MAGAZINE #191
2019
Indra Devriendt

Het werk van Maika Garnica (°1992) in Marion De Cannière Art Space haalt ons even uit onze dagelijkse beslommeringen. Het zorgt voor een rustgevend en ontspannen gevoel. Onze aandacht gaat meteen naar klanken die de ruimte vullen. Het fluitspel is afkomstig van twee video-opnames. In de ene ruimte speelt Garnica, in de andere haar zus Inca. Daarnaast horen we een ruisend klankspel dat zich door de ruimte verplaatst. Het is afkomstig van een metalen buis die ophangt, door de twee ruimtes loopt en zich sluit als een cirkel. Daarnaast hangt een cirkelvormig platform waarop Garnica haar instrumenten toont. Aan het begin en einde van deze tentoonstelling activeert ze deze instrumenten aan de hand van een geluidsperformance in samenwerking met de muzikant Aiko Devriendt. Wie de opening miste, kan dit herbeluisteren. De experimentele improvisatie klinkt gevarieerd, onderhoudend en innemend.

Garnica houdt van samenwerkingen. Zo werkte ze voor de constructies samen met haar partner en architect Willem Coenen. Haar voorkeur voor dialoog zet zich voort in de presentatie van haar werk. Er is een doordachte invulling van de ruimte. Zowel het geluid als de visuele aspecten zijn sobere ingrepen, maar ze benemen de ruimte en creëren een fraai geheel. Esthetiek en functionaliteit gaan hand in hand. Het platform voor de instrumenten contrasteert knap met de metalen buis, maar werkt ook goed als vorm om mensen zittend of liggend samen naar het optreden te laten luisteren. Haar zelfgemaakte instrumenten komen tot stand uit klei. Ook hier kiest ze voor eenvoudige vormen en oplossingen om trillingen te genereren. Het zijn instrumenten waar ze op moet blazen, strijken, kloppen of mee schudden. Haar uitvoering onderzoek leidt tot intrigerende geluiden. Daarnaast zijn de instrumenten mooi vormgegeven en bekoren ze door een mengeling van verschillende kleuren klei of verfijnde details. Het aardse is nooit ver weg. Garnica installeert een ruimte waar we even stil vertoeven. We genieten van wat we horen, zien en voelen. Het zorgt voor verpozing, geeft energie en laat nieuwe ideeën stromen.